Ben Babamı Özledim Şiiri - Mehmet Cıngır

Yağmaya hazır beklerdi başında bir bulut,
Umutsuz yaşayamazdı ekmeğiydi umut.
Günün haberlerini radıyodan dinlerdi,
Yorgun olduğunda sabaha kadar inlerdi.

Derdi ki: “Dolanı da deli gönül dolanı,
Doğruydu,dürüsttü,sevmezdi asla yalanı.
Fakirdi,yoksuldu ama gözü gönlü toktu,
Hiç kimsenin malında mülkünde gözü yoktu.

Dürüstlüğün yükünü omuzlamak ağırdı,
Söze, dedikoduya kulakları sağırdı.
Akşam olduğunda gaz lambasını yakardı,
Kahve gözlerini kısar uzağa bakardı.

Düşündüğü şey, çocuklarıydı bir de işi,
Çağlayana benzerdi uzaklardan gelişi.
Sinirliydi çabuk kızar,çabuk yatışırdı,
Öfkesini alamaz,annemle çatışırdı.

Bazen bir tüy gibi yumuşak,bazen katıydı,
Tüm mal varlığı arabası bir de atıydı.
Varlığında giderdim adım adım ileri,
Yakardı bazen kıvılcım gibi türküleri.

Erdemliydi,”zamanın evliyası” derlerdi,
Ve de saygı gösterirler,hürmet ederlerdi.
Sekiz çocuğa bakan bir kahramandı babam,
Küçük evimizde sanki bir sultandı babam.

Babam, genç yaşında seni bizden aldı ölüm,
Yüreğimize büyük acılar saldı ölüm.
Canım babamdı benim en büyük kahramanım,
Gözümde hâlâ büyük ve ben ona hayranım.

Babam,üstüme rahmet gibi yağan yağmurum,
Şimdi toprağına bakıp bakıp ağlıyorum.
Bulutları gözlerinde taşıyan adamdı,
İşte o adam iyi ki benim can babamdı