Ben Azaldıkça Çoğalırım Şiiri - Oğuz Düzgün

merak etme fakir mısralarımın akibetini
ben gecelere yazarım istersem
buğulu camlara
çalışma masamın soluk verniğine
çentik atarım
bahçe duvarında tüneyen kedinin tüylerine
okşamalarca

karanlıkta kalırım diye de korkma
bakışlarını hatırlarım istersem
mutlu gülümseyişlerini
çocukluğumdan tatlı bir hatıra çalarım
babamlı günlerden mesela
bir gökkuşağı ışıtırım
vazomdaki karanfillerden
koklamalarca

hayıflanma yalnızım diye gurbette
bir bir sayarım eski dostları
insan bulamazsam derdimi anlayacak
kitaplara konarım kelebekler gibi
bir masal perisiyle konuşurum
bir hayalinle
bir gözlerinle
bir sonsuzlukla buluşurum
dualarca

merak etme tekilliğimi
ben azaldıkça çoğalırım