Ben Artık Sıradan Olmak İstemem

içimde bir çocuk var, sesi kısık
yıllarca susturdum, şimdi toprağa basık
adam olmak diyorum her aynaya baktığımda
kırık bir geçmiş var elimde – tutsa da

herkes gibi olmak... ne kolay tuzak
bir kalıba gir, sus, unut, yaşa susarak
ama ben geceyi sorgulayanlardanım
kendime benzemeyen benlerden bıkanlardanım

yürürken düşünen, uyurken uyanık
hayallerime zincir vuramam artık
bir fark yaratmalı bu acı, bu sancı
gölgemi geçmeli bu başkaldıran hıncı

çocukluk bitti belki ama izleri kaldı
her susuşum bir çığlıkla yandı
ben artık sıradan olmam
ben artık kendime bile sığmam

gözümde dünya değil, gökyüzü var
adım her hatırlanışta yankı bırakır yar
farklıyım çünkü ruhum yanıyor
ben susunca bile içim haykırıyor

herkesin olmak istediği kişi mi?
ben kendi hikâyemde kahramanım, hepsi bu
bir adım atarım, dağlar titrer
çünkü ben sıradanlığı çoktan bitirdim, yeter