Ben Anneyim Şiiri - Necip Zeybek

Ben anneyim,
Senden gayrisi yalan bebeğim.
Yüz sürmüşüm bir kere cennetin eşiğine,
Bakıp bakıp da yalansın bana zevk ü sefa.
Senden gayrisi bana yalan,
Yalan zevk benim,
Yalan sefa benim neyime...

Bebeğim,
Tek emelim, tek emeğim,
Senin için kusursuzluk...
Tek eğlencem,
Senin gül kokun,
Ve yanağındaki gülücük.
Göz kapaklarımı belerim,
Her gece beşiğine,
Vız gelir vallahi bana,
Hem yorgunluk, hem uykusuzluk.

Ben anneyim bebeğim,
Yok senden başka geleceğim.
Hayatımın en güzel anında,
Umutlarımı serdim yoluna.
Canım var canında,
Kanım var kanında,
Değil kuzum dokuz ay,
Doksan dokuz yılda taşısaydım karnımda,
Bir kerecik “of! .” demezdim bebeğim.

Doğduğun gün armağanım oldu,
Gençliğim, güzelliğim.
Sana saray döşedim tüm süslerimden,
Daha da neyim varsa senin.
Senin için koşar bu ayaklar,
İşler bu eller senin için.
Bu ak süt senin için akar göğüslerimden.
Fırlar senin için tek,
Yerinden fırlar bu yürek.
Yok senin için taşıyamayacağım ağırlıkta yük,
Ne açlık korkutur güzümü,
Ne susuzluk...
Bir damlacıksın ama,
Yok yeryüzünde
Benim için senden daha değerli,
Senden daha büyük

Değil bu Dünyayı,
Koysalar yanına bir de öbür dünyayı;
Seni bir yana…
Ve deseler:
“Ya bu iki koca dünya; ya şu küçücük dünya! “
Affetsin Allah’ım,
Dayanamam göz bebeğim
Yakarım vallahi iki dünyayı,
Kavuşurum, kavuşurum sana.
Yaşayamam çünkü iki dünyada da,
Ben o küçük dünya olmadan!