Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İYİKİ ANADOLUSUN İYİKİ ANASIN
KUTLARIM CANAN HANIM
GEL GEL DİYEN BU KADAR İÇTEN SICAK BİR ÇAĞRIYA GELMEMEK OLURMU
HELALİNDEN 10 PUAN VERDİM BİLE
kan kardeştir ülkenin dört bir yakası
bölge bölge anılırken bile içim titrer
Yokluk yoksulluk dört bir yanım
bağrımda tüter yanık ocaklarım.
Ben Ana/doluyum..
ben Mehmetciğin anasıyım
vatanın tümünü ben kucaklarım
kangren etme beni
kesmeye çalıştığın kolum
canımın can parçası parçası..!
ana dolum hep gülsün hiç üzülmesin amin yüreğine sağlık sevgilerimle
Saran ben..
Yedisi yetip, bıyığı bitince 'yaran da' ben..
Ben anayım
Doğuranım.. Doyuranım..
Bir tek Mehmet aç, açık kalsa.. Sancılanıp kıvrananım..
Anadoluyum ben..
Tepeden tırnağa..
Evlatlarım arasında ayrım yapmam..
Bolluktur, berekettir diğer adım..
Bin yıldır Türk'e vatanım..
Bir inkarcıyı affetmem, açmam kucağımı, bir de 'ihanet edeni..'
Tebrikler bu güzel şiire Canan Hanım..
Evet biz Anadoluyuz her şeye rağmen FIRATIYLA DİCLESİYLE SAKARYASI KIZILIRMAĞIYLA
ANADOLUYUZ EDİRNEDEN KARSA Biz Anadoluyuz her zaman saygılarımla
ben Anadoluyum diye kabaran kocamn bir yürek...sevgi dolu betimlemeleriyle öykületici anlatımıyla harika bir çalışma okudum seçkin kalemizinzden sevgili dost..++10 ++ant..
Gönül ister ki Anadolu, Türkiye adına geleneğimizi, göreneğimizi anlatan şiirler, efsaneler yazılsın, çok önceki yıllarda yazılanlar gibi. kan, gözyaşı olmasın dizelerde, kardeşlik- mutluluk koksun hep. Güneydoğulu kim, batının en batılısı kim? yok farkımız, aynıyız, biriz, bizi bize düşürenler utansın, alet olanlar utansın. Biz Güneydoğuyuz, doğuyuz, batıyız egeyiz, marmarayız biz Türküz, biz kardeşiz, biz hepimiziz biriz... Yüreğine sağlık.
Vatan millet aşkıyla yazılmış ne zaman bir şiir yada program izlesem milli duygularım kabarır ve ağlarım helede Çanakkale ile ilgili ne zaman bir program seyretsem kesin ağlarım sizinde bu güzel şiiri okurken duygulandım sizi candan kutluyorum 10ant
Ben Ana/doluyum..
ben Mehmetciğin anasıyım
vatanın tümünü ben kucaklarım
kangren etme beni
kesmeye çalıştığın kolum
canımın can parçası parçası..!
insan kesip atabilir mi canından bir parçayı?
ben keser alırım dersen!
Sen baştan kaybettin
Ben baştan kaybettim
Bil ki Biz kaybettik oğul..!
Müthişşş...Bayıldım şiire. İçindeki coşkuya. Ana yüreğinin haykırışına...
ORTAK NE ÇOK DEĞERİMİZ VAR. NASIL GÖRMEZDEN GELİRLER.NbASIL ALDANIRLAR BÖLÜCÜLERİN OYUNLARINA. İNANAMIYORUM...
Gerçekten... Duygular, duyguları tetikliyor. Şiirler şiirlere gebe... Tay anasını geçermiş... Ve çok güzel bir şiir doğmuş can arkadaşımın ana-dolu sevgi dolu, barrş ve dostluk dolu yüreğinden.. MUHTEŞEM...
Beni şiirininin hikayesine alıp onore etin. Sayfama, şiirime gelip eşsiz şiirinle değer kattın canım arkadaşım...Sonsuz teşekkürler. Vatan sever yüreğin dert görmesin... Kalemin hep çağlasın. Gönül dolusu sevgiler...
Milli duyguları okşayan çok şık
mısralar,
yüreğinize sağlık değerli şairem.
ÇOK GÜZEL ANLATIM
OKADAR MÜKEMMEL DUYGU SELİ
AKIŞINA KAPILMAMAK İMKANSIZ
DEĞERLİ PAYLAŞIMINIZI KUTLARIM
SALİM ERBEN
....................
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta