Ben Acıların Emzirdiği Çocuğum

Anne sevgisini tatmayan aşktan söz etmesin
Çünkü insanı annesi kadar sevecek kimsesi yoktur.
Sen hiç annem yok diye üzüldün mü?
Taş yataklarda büzüldün mü?
Acıların tenceresinde kaynadın mı?
Başkalarının oyuncaklarıyla oynadın mı?
Sen annenin sıcacık koynunda uyurken
“Pamuk Prenses”masalı dinleyerek
Ben kara gecede rüzgârın”vuu vuuu! ”
Sesini dinliyordum inleyerek…
Senin saçlarını annenin yumuşacık elleri okşarken
Benim saçlarımı rüzgârın soğuk elleri okşuyordu.
Senin alnını annenin sıcacık dudakları öperken
Benim alnımdan yağmur damlaları öpüyordu.
Senin rüyalarını süslerken” Yedi Cüceler”
Dev masalları anlatıyordu bana kara geceler…
Tanıyordu benim çıplak ayaklarımı tipi,kar…
Arkadaşım olmuştu benim deli rüzgâr…

Ben acıların emzirdiği çocuğum,
Anne sıcaklığı yoktu evimizde
Onun için soğuktu baba ocağım!
Gözyaşımdan tanır beni kaldırımlar
Görmezdim rüyamda annemi
Çünkü gözlerim kocaman açılırdı
Selam çakınca yıldırımlar…

Ben acıların emzirdiği çocuk..
Ben yetim,ben yalnız,ben öksüz…
Ben acıların çocuğu,bağrıyanık…
Herkes uykuda,benden habersiz
Bir ben,bir de kara geceler uyanık.
İstemezdim akşamın olmasını,
Bana cesaret verirdi gündüz…

Düşünce,annem yoktu gözüme bakacak
Sen kuş tüyü yataklarda annenin koynunda yatarken
Annem yoktu benim taş yatağımı ısıtacak!
Ben sevgiyi yıldızlardan okurdum,
Ay ışığında kendime hayalden kumaşlar dokurdum.
Annemin resmini kumların üzerine çizer,
Sevgi selinde akardım!

Kendim kalktım ayağım kayınca
Kendi nefesimle ısındım üşüyünce
Kendi elimden kendim tuttum,düşünce
Kendi saçımı kendim okşadım
Kendi söküğümü kendim diktim
Kendi kitaplarımı kendim aldım
Kendi defterlerimi, kalemlerimi de…
Kendi ödevlerimi kendim yaptım…
Sevmeyi,sevilmeyi kendim öğrendim
Güçlü olmayı kendim öğrettim kendime…
Kimseye minnet borcum yok benim.