Ben Şiiri - Şener Özdemir Yozgatlı

Sakarya’nın köhne loş ışıklı meyhanelerinde, Çektikleri aşkın ızdıraplarını, gönül yaralarını, Anlatırdı arkadaşlar, yavaş yavaş demlenirken, Gülüp geçer, anlayamazdım hiç. Çünkü hiç aşk acısı tatmamış, yaşamamıştım, Bu yaşıma gelene kadar BEN. Tanımamıştım hayatın bu taraftaki acı gerçeklerini, Ta ki sen karşıma çıkana kadar, Peş peşe yaktığım sigaranın ateşi gibi, O an hak verdim onlara, için için yanarken BEN. Düşünüyordum, kör gibi bakmışım dünyaya boş boş ben, Oysa aşıkken, efkarlanıp azıcıkta içmişken, İnsan ne kadar da oluyordu hoş, Kendi dünyasında dertleriyle, garip bir sarhoşken BEN. İçki masasının o gülen insanı gitmişti artık, Dertleriyle herkesi hüzünlendiren, güldüren, Bazen de bıktırıp illallah çektiren, Onlardan biri olmuştum, aşkzede tatlı bir sarhoş, yani BEN. Şener Özdemir 10 şubat 2001