Ben-4 Şiiri - Berfin Orhan

Bir kitabın orta yerinde üşüdüm dün
Sabit karakter özellikleri gösteremeyen tuhaf adamları
Kalbimin neresine koyduğumu bilmediğim çok eski yaramı düşündüm
Hastaydım, devamlı Hastaydım
İç dünyamın cehenneminde kavrulurken tek başımaydım
Sırtımı yasladığım duvarlar üzerime çökerken de öyle
Bir şiirin ortasında üşüdüm dün hatırlamıyorum ne kadar çok yazdığımı
Anımsayamıyorum ilk şiirimi
O kadar çok söz sarf edildi ki bu yara üstüne
Yaramı hayallerimle çarpsam bin sayfalık kitaba eşdeğer olurdu
Ben tutup sevmeyi seçtim
Üstelik sevdanın öldüğü bir çağda
Herkesin ruhunun bir buhranda savrulduğu yüzyılda...
Ela bir gözün merceğinde üşüdüm dün
Ve yine aynı gözden tepetaklak düştüm
Ayağımda aynı insanların çelmeleri
Ruhumun parçalarında hala o aynı el izi
Fail belli, ceset belli...
Herkes herkesin günahından haberdar
Günahkar kendi günahına kılıf buldu
Günahkar aynı günahtan seni boğdu.
Bu çağın, bu coğrafyanın özeti.
Sitem ettim diye isyankar dediler
Cehenneme çevirdikleri şu dünyada isyan edecek bunca şey varken
İki damla göz yaşını çok gördüler.
Ben artık bilmem nerde yaşanır,
Ben artık memleket diye haritada neresi gösterilir bilmem
Güzergahtan şaştım,
Rotayı karıştırdım,
Bu uçsuz bucaksız dünyada en ufak rüzgarla savruluyorum
Dün o rüzgarda üşüdüm
Ben tam yirmi bir sene üşüdüm.