Tarûmar ederken zamanı
yalnızlık üzerime üşüştü.
an durdu, ben gittim...
ölümüyüm ne! ! ..
Anladım ki!
Tam;
üç bin yıl önceydi.
doğuyordum güneşe...
aynı anda
ölüyordum geceye.
işte
bu kargaşada
sesleniyordum;
Ben;
her yerindeyim her yerin.
ve
bâzen hiçbir yerimdeyim.
yine de
her yerdeyken
hiç bir yerde gezinirim.
yersizim...
Ben;
herkes olurum
hiçkimseyken.
bâzen
hiçkimsenin içinde herkes olurken,
herkeste hiçkimseyim ben.
kimliksizim...
Ben;
özündeyken özümün
hiçkimsesiyim kendimin
ve yâhut
hiçbir yerde her şeyi
her yerde hiçbir şeyiyim...
Ben,
delinin ta kendisi,
kendisinin teniyim...
Yılmaz HELİMERGİN
18.04.2006 23:00:00
Yılmaz HelimerginKayıt Tarihi : 18.4.2006 23:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
hiçkimsesiyim kendimin
ve yahut
hiçbiryerde her şeyi
her yerde hiçbirşeyiyim...
kaleminiz o kadar güçlü ki, her kelimede bir gizemi, her kelimede benliği o kadar güzel vurgulamışsınız ki, bende bu kaleme hayran olmaya başladım.
hiçbiryerde her şeyi
her yerde hiçbirşeyiyim...
....şiirinizi tebrik ederim...Mehmet Karlı
Ben;
herkes olurum
hiçkimseyken.
bazen
hiçkimsenin içinde herkes olurken,
herkeste hiçkimseyim ben.
kimliksizim... ...güzel dizelere tebrikler..Melih BAKİ
Harun Çelik
TÜM YORUMLAR (6)