Ben Şiiri - Oya Erzurumlu

Gün yavaş yavaş bırakıyor yerini geceye
Hava gri, alabildiğine soğuk bu gün
Yüzümde yarım, alaylı bir gülümseme
Soğuktan kurumuş ellerime bakıyorum
Yaşlanmış biraz sanki,
İçimi içime çekiyorum derin derin
Ne kadar hızlı geçiyor yıllar,
Ömürüm ne çabuk tükeniyorsun.
Kıymetli yıllarım ne çabuk geçtin
Ben daha yaşadığımı anlamadan.
Ben daha kendimi bulmadan
Ben daha içten gülümsememi salmadan
Erkenden beyazlayan saçlarımı
Saklayarak geçiyor zaman
Aynada gördüğüm yüz
Yorgun çizgilerle sarkmaya başladı çoktan
O ayna da bir kez olsun
Gençliğimi gördümü ki gözlerim
Hatırlamıyorum
Unuttum genç olan beni
Belki de hiç çocuk olmadım ki
Gençliğimi göreyim
Hep büyüktüm
Hep yaşlıydım ben
Hiç alımlı olmadım ki
Önce evlat
Sonra eş
Sonra anne
Arkadaş, dost
Hiç ben ben olmadım ki
Hiç bana ait bir adım olmadı ki benim
Ben herkes içinde öyle kayboldum ki
Ben beni aramaya başladım
Kalabalıklar içinde yalnız başıma yürürken
Kaldırmadan başımı yerden
Görünmezliği seçtim hep
Ben kafama taktığım şapkada
Gözlerime taktığım siyah gözlüğün
Ardında gizledim beni
Ben ben içinde içimi çeke çeke
Kendi karanlığımda yavaş yavaş
Uzaklaştım her şeyden herkesten
Sessiz sedasız
Nankör oldum biraz da vefasız
Ama hiç anlamadılar
En çok da kendime nankör
Kendime vefasızdım hep
Herkesin hakkını ödemeye çalışırken
Şimdi soruyorum kendime
Ben kendi hakkımı
Kendime nasıl ödeyeceğim?
~oya erzurumlu~