Ben Şiiri - Kayıp Evlat

Beni insan yapan duygulardan,arzulardan kurtulmuş gibiyim.
Ne aşk,ne sevgi,ne nefret,ne umut,ne neşe ne de üzüntü hissediyorum artık.
Aklım bir kitabın boş bir satırından ibaret sanki.
Ama devamı gelemiycek gibi.

Sabah demeye bin şahit günlere aralıyorum gözlerimi.
Ama bu uyku değil,sadece bir göz yanılması.
Aklıma gelen metinler benim erkeksi arzularım.
Bir düş edası.

Dudaklarımda sürekli alevenen uzun boylu,papatya saçlı, beyaz tenli kadınım.
Diğer yandan elimde alevlenmese de bir o kadar sıcak,esmer ve biraz acı diğer kadınım.

En büyük korkum artık kaybetmek değil mesela.
Kaybetmek hayatın bir parçası,kendini bulma yolunda bir aşama.
En büyük korkum sıradanlaşmak sizler gibi.
Baş eğmek duygularıma,hissetmek, zorunda kalmak.

Yalnızlık delirtmez insanı,kendinle anlaşamamak delirtir.
Şimdi en büyük dostum,tek aşkım,tek ailem benim.
Kimseye ihtiyacım yokken kendime muhtaçmışım ben.
Bir elimde acı badem kahvem diğer elimle sigaram aslında böyle de iyi.