Yapayalnızdım ben oysa,
Ve yine yapayalnızım tüm debelenmenin sonunda.
Düşlerle hayat arasındaki boşlukta,
Debelenip durmak olamadığın şeyin kıyısında.
Tüm çiçekler açsa yeniden, yepyeni bir bahar gelse bile,
Yitirildi yitirilmemesi istenen sonunda.
Karanlık giderek büyüyor insanın ruhunda.
Ve şimdi daha fazlası var,
Bir sahil kasabasında.
Telaşsızca gidilecek yollar, sessizce okunacak kitaplar,
Üstünkörü yaşanılacak aşklar tüm anlamsızlığıyla.
Her şeye rağmen insan çıkamadı kişiliksiz kabuğundan soysuzca,
Bu insana karşı bende çekildim yapayalnız kabuğuma.
Kayıt Tarihi : 20.5.2024 00:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!