Bembeyaz Kalabilmek Şiiri - Melih Coşkun

Zor olsa da
Bembeyaz kalabilmek
Siyaha boyanmış zulmün çağında,
Sırtında insan olmanın yükünü taşır
Eksik kalmış bir devrimin gözyaşıyla ıslanan her çocuk

Kalleşlik çağının
Temiz kalmış çocuklarıydık biz
Otuz yılın
Bağrından kopup gelen
Gözyaşlarıyla ıslanan

Yok mu ardın sıra gelen,
Yağmur mu yağdı yoksa?
Damla damla kızıllığını bıraktığın caddelere
Tükenme ne olur
Silinmesin
Hayatı ölümle sınayan bu cesaret

Tükenme
Sıtma tutar gecelerimi
Karalanır beyaz kalmış yanım

Tükenme
Akmak istiyorum
Bir ananın gözyaşıyla birlikte

Bulanıyor
Sayfalarına
Tuzlu sularımı bıraktığım
Sahipsiz kitap
Bulandıkça yazılar
Daha da çoğalıyorum

Biliyorum ki yalnız değilim
Azalıyor olsak da
Eriyen karlar gibi
Kurumaya yüz tutmuş ırmaklar gibi
Azalsak da
Her gün daha da çoğalıyorum ben

Yürümek gibi
Konuşmak gibi
Yemek-içmek gibi
Meşruiyet kazanmış olsa da
Oluk oluk akan kanım
Tenime dağlayarak kazısalar da
Zulmün adını
Yalnız değilim yine de

En kalleş çağında yaşıyor olsak da yeryüzünün
Bu kıvılcım çakmaya devam ettikçe göğsümüzde
Sönmez bu ateş
Biliyorum ki
Yalnız değiliz...

23 Nisan 2003