Bellimbelirsiz Şiiri - Seyfi Karaca

Nufus kagidinda artik ismi okunmayan mevsim yolcuydu
Kiyisindan kösesinden bellimbelirsizlik tembih edip zamana
Kelepcesiz tutsakligini kendine götüren düse kalkalar
Halkalanarak dolanan evden barktan yoldan direkten haric heryeri
Yikik hanlarla kirik köprülerle beldesiz pinarlarla süre savrula
Yazgisi hic degismeyen eski defterlerde hece söküp
Kanayan yarasi hic dinmeyen hallerin nutku durgun dillerini
Araliklarda kalmis
Yitikler yurduna konulmus cardaktan cardaga kar ve karakis
Cikip gelmeden evvel fermani yellere rehin
Catilar kuzeyden daha kuzey
Bahceler bagindan daha bozulmus buza kesmis cadde sokaklar
Kapilip sürüklenen bunca buruk seyrin
Kendi kendine oyun eden renk körlügüne yanip sönerek
Esmerimsi dalya direk yokluga sah mat ve hüzün
Esmeleri ters tarafina denk gelen ici oyuldukca girdap dönüslerde
Yerden aldigini göge ve kimden ne buldugunu hic kimsesizlige
Sökülüp kopmayi ögrenip ezber eden semti silasi yok evlerin
Soguk mu soguk odalari gibi sonsuz sessizligi icerlere dolduran
Kapilar boyu birer ikiser uzaklastikca kaybolan gölgeler
Seni ne bilsin beni ne bilsin kimi kimden tanisin..
Nerde var nerde yok bir hali hüsran
Vakit gecte ah ile vah
Aciyor
Agriyor
Hickiriyor boguk burukluklar icinde damlar bucaklar cörtenler
Ne cilingiri var bu koyup giden agidin ne cigligini bilen gören duyan
Dili bagli agzi bicak acmayan gamli keder kör talihin
Yillari azap yollari kapali kanallari tikali havadisleri figan hisleri ölü
Mutlak mutsuzlugun kacissiz kurtulussuz müsterisine müptela
Coraklik noterliginde tesellisiz avuntusuz kundak ve mezar
Aysiz gecelerden esgalini soran suya küs topraga muhtac kör kütüklük
Son cirpinisin son görünüsü gün gedikten asiyordu
Dilsiz dag buza kesen dünyaya dogru
Akabinde sis duman
Akibetinde perperisan insan

Ekim / 20