Belli ki Beni Çok Özlüyordun

Sade bir evimiz vardı seninle
Yaşayıp gidiyorduk
Mutlu mesut.
Ben seni özlüyordum
Çalışırken
Yolunda giden işimde.
Sen ise camdan
Yolumu bekliyordun.
Belli ki beni çok özlüyordun.

Adımımı atar atmaz içeriye,
Ne yemek yaptığını
Kokusundan biliyordum.
Yemek kokusu yoksa evde
Yuvamız,
Temizlik kokardı
Mutluluk kokardı
Her gelişimde akşamları eve
Sen beni sevinçle karşılıyordun
Belli ki beni çok özlüyordun.

Ellerimdeki filelerde
Evin ihtiyaçları için
Biraz meyve sebze
Biraz öteberi…
Yüreğim sana sevgi dolu.
Cebimde ise
Doğacak kızımıza
Oyuncaklar olurdu.
Koşarcasına
Geliyordum sımsıcak evimize.
Aldırmadan
Tanımadığım kalabalığa.
Sen ise beni hasretle bekliyordun
Belli ki beni çok özlüyordun.

Evimizin penceresinde
Renk renk
Boy boy saksılar vardı
Çeşit çeşit çiçekler…
Fesleğen, akşam sefası
Aslanağzı, orkide …
Onlarla dertleşirdin
Ben yokken evde.
‘’Ne zaman gelecek’’ diye
Merakla soruyordun.
Belli ki beni çok özlüyordun.

Sabah evden çıktığımda
Sen beni Allah’a ısmarlıyordun
Ben ise seni
Ona emanet ediyordum.
İkimizin de yüreğinde
Ufak bir hüzün
Kısa sürecek ayrılıktan.
Her gidişimde sen bana
‘’Eve erken gel’’ diyordun
Belli ki beni çok özlüyordun.

Gidişime üzüldüğünü
Hissediyordum.
Ama yine de
Beni anlıyordun.
Öyle ya,
Çalışmadan olur muydu.
Sokağın sonunda,
Gözden kayboluncaya kadar
Beni gözlüyordun.
Bunu adım gibi biliyordum.
Belli ki beni çok özlüyordun.

Evimiz, yazın sonbahar kadar serin
Kışın temmuz gibi sıcaktı.
Bacasından evimizin
Sevgi tütüyordu
Şefkat tütüyordu
Huzur tütüyordu
Eve gelişime
Bir başka gülümsüyordun
Belli ki beni çok özlüyordun.

Bir balkonu vardı evimizin
Batıya bakardı.
Önünde küçük bir bahçe
Baharda akasya kokardı
İstemeden de olsa
Eve geç kaldığımda
Oturup çocuk gibi
Ağlıyordun
Belli ki beni çok özlüyordun.

Sen her sabah beni
Huzur veren
Ve en içten
Bir tebessümle uğurluyordun.
Her zaman olduğu gibi
Gözlerinle bana
‘’Bugün gitmezsen olmaz mı? ’’
Diye soruyordun.
Belli ki beni çok özlüyordun.
Siirt, 2013