Belleğimdeki İzler Şiiri - Nazmi Özüçelik

Kendi gerçeğimin peşine düştüm
Geçmişin bağrında ilkler belirsiz
Yaşlar yüzler sesler yerler silinmiş
Kendi izimi sürmek bir hayal artık

Karanlık bir uykunun içinde düştüm

Ah! O bana küstü ben ona küstüm
Bir ışık düştü belleğime hedefsiz
Çocukluk sonunda ağlanan bir filmmiş
Sert yüzlü insanlar kaşları çatık

Oynadığım sokaklar kadar tekinsiz

Kar kara kandı kirlendi üstüm
Sevgi neşe huzur ortak payda süreksiz
Dokunduğum ölüyü sardıkları kilimmiş
Durur orta yerinde hayal odamın yatık

Diz yaramı saran yine annemmiş

Bir kelebek kanadındaki süstüm
Yaz gelince parlar renkler kedersiz
Aradığım en bildiğim yerimmiş
Sırlarını ele vermeyen batık

Hayat ağacının eşsiz tacını taktık