Belki Kaybettiğimiz Şiiri - Kağan İşçen

hergün çocuklarla konuşurdum
uzaklaşmak için boş çerçevesinden
ölüm suretli yorumsuzluğumuzun

şimdi ortalık süt liman
seni mi beklemiyorum diyorum
izbeleşen unutkanlığını mı infaz ediyorum
sözcüklerinin
susmak eyleminin tertemiz erdemiyle
kutsayarak hırçınlığımı

şimdi ikimizde de çıt yok
gül kurutuyoruz
belli ki kaybettiğimiz zamanlar için

seni bilmem ama
özlemlerle yalnızlığımı süsler içerlenirdim
ışığı birlikte tutamayışımıza
yolunu kessem de suç olur
kesmesem de
ellerini tutsam da suç olur
tutmasam da
öpüşmekti
bilmezlikten geldiğin bu şairin
kurgusal kışlağı

kendine yetmek gibi görünen ışıldağın senin olsun
ben kazara noktalanmadım sende
gözgözü görmez aydınlığına yakalandım
güzel düşüncelerinin
seslerimi içişiyle yüreğin
narkozuydu anlaşılmazlığımın

seni seviyorum aşksılığımın kör ebesi
sadece seninle senleşmeyi
gözlüklerini çıkar kahırlı salkım saçak
seyret tüm benliğinle seni sevme hünerlerimi
ve
illa bir uydusu varsa ölümün
bu kirpiklerinde kalan
dokunuşlarımın unutulması olmalı
doyurmadan toprak gözlerini

beni en çok kaygısız şu karanlık mı
çağıracak koyun koyuna uyumaya
beni en çok en farklı
hayatın içinde kanımın
pıhtılaşması mı kalbimde
ya da
sen benim yerime yaşa
ben senin yerine öleyim
kaderin bize biçtiği rolller
adam edecekse paylaşmaktan kaçtığımızı