Belki De Sen Yokluksun Şiiri - Özlem Erden

Sana seslenmeyeli çok oldu

Her sabah koynunda uyuyup, uyanırken, gözlerimi ihanetinle ıslatıyorum.

Ne zaman kendimi sana ait hissetsem, kendim gibi sana ait olmak isteyen binlercesini görüyorum.

Gizlice kırılıyorum, susuyorum ama sen duy istiyorum.

Yorgunluğunu tekmelercesine koşuyorum içinde,

Kalabalığını bilmezcesine bir de ben ekliyorum içine,

Sayıyorum sövüyorum gelmişine geçmişine,

Yorgun düştüğüm yerde yokluğunu özlüyorum bitimsizce.

Sen belki sadece herkes gibi her şey gibisin

Sen belki sadece öylesine bir taş toprak yığınısın

Sen belki sadece herkesin çaresizce insanlaştırmaya çalıştığı bir adsın.

Ne varsın ne de yoksun.

Sana seslenmeyeli çok oldu

Her gece koynuna girerken, varlığına sığınıyorum

Büyüklüğünden öte görünmeyen küçüklüğüne sarılıyorum.

İçinde döndükçe üşüyorum, sana geldikçe yaşıyorum,

Gözlerimi açtığım anda ne varsın ne de yoksun

Belki de sen aşıkların uydurduğu bir masalsın

Belki de sen ağlayanların inandığı bir umutsun

Belki de sen gülenlerin korktuğu yokluksun

Kim bilir belki de sen sadece adım attığımız bir boşluksun.

Sana baktığım anda ne varsın ne de yoksun.