Belki de Şemsiyesiz Yürümene Âşık Oldum ...

Belki de Şemsiyesiz Yürümene Âşık Oldum Senin

Hiç sarışın şiirlerim olmadı benim
Sarı diyince güz
Sarı diyince hüznüm
Yapraklar nasıl da mecbur ölümün kucağına
Ama
Şın diyince
Göğünden umut kesmiş bir ormandım
Güneş misketler dökerdi yapraklarıma
Lakin ben bilirdim ki çocukluğum uzaklarda
Ve bilirdim ki uzamazdı
Yaşlı ağaçlar budansa da.
Sense henüz söndürülmüş bir kor gibiydin
Dudaklarında duman
Sarı yürüyordun sarı küller uçuşuyordu bakışlarından
Aşk akşamüstüne boyanmış yüzünde yolcu
Gözlerine yatıya gelen acı yeşil düşüncelerde uykusuzdu
Soğuğa teslim olmuş kapıların yalnızlığı vuruyor
Kızıl atkın rüzgâra sessizlik sarıyordu
Sen
Bir noktadan diğer noktaya hüzün taşıyan
Ömrümün bir önceki koyuntusu
Aşk
Göleklerin dalgınlığını bozan ayaklarında
Saçlarındaki ıslanan güzdeydi
Kimdin bilmem kimdendin
Ceplerine girmek istiyor gibiydin güneşin
Hiç sarışın şiirlerim olmazdı benim
Belki de, şemsiyesiz yürümene âşık oldum senin.

Necla Maraşlı