gökyüzünde kaybolan yıldızlardan,
içimdeki boşluktan başka bir şey kalmıyor.
bedenim bir deniz gibi dalgalanırken
sözlerim birer balık gibi kayıp gidiyor,
belki de hiç var olmadılar,
belki de bu sessizliği kendi kendime çığlık atarak yarattım.
gecenin dondurucu soğuğunda,
sözcüklerimle yakmak her şeyi
bir adım atmak,
belki de geriye değil,
belki de daha da derine gitmek gerek
belki de anlamak bir yana,
bu çürüyen dünyayı sevmek gerek.
her şeyin üzerine bir zaman damgası vurulmuş,
belki de sadece bir noktaya bakarak
her şeyi görebiliriz.
ama bilmediklerimiz,
görmediklerimiz
ya da çok geç kaldıklarımız,
kim bilir
belki de hiç göremeyeceğiz.
Kayıt Tarihi : 30.12.2024 01:57:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne zaman geri dönmeyi düşündümse, her şey daha derin bir karanlığa gömüldü. burası yok oluşun temellerini attığı toprak, her taşın altında başka bir yalan saklı. İronik bir şekilde, kendimi bulduğumda, zaman çoktan geçmiş olacak. Geriye kalan tek şey, bir gözyaşının toprağa düşerken bıraktığı iz..
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!