Belki Şiiri - Neriman Keten

Belki

Fermanım yazılmış kalemim kırılmış
Hangi kudret döndürür ki yolumdan beni
Uçursan da ak güvercinleri doldursan gökyüzünü
Martılarım çığlık atsa da senin mavi denizine
Güldüremediğin göz bebeklerimle
Kara bulutları beklemekteyim.
Senin bana gelebilme
Benim sana gelebilme ihtimalimiz hiç yok ki
Kırdın kınalı kanatlarımı
Gözlerim göremiyor ne seni ne hayalini
Rüyalarım sensiz artık .
Ömür dediğimiz günler yumağında
İyileşmek mümkün değil desende
Sevgi denilen bir elle yaralarım sarıldı bir bir
Saçımın telleri taranıyor sımsıcak buselerle
Her gün bir öpücük buluyorum alnımın orta yerinde
Sessizlik sensizlik hüküm sürüyor gönül denilen saltanat ülkemde
Ah keşke ben olsaydım hiç mi hiç deme
Bilemedim aldandım
Yaralandım kayboldum deme
Biliyorsun sende benim kadar yorgun
Sende benim kadar yılgındın
Bin sevinci paylaşmış bin hüzne çala kaşık daldırmıştık hayatta
Şimdi sen gönülçelen bir bülbül bahçeden bahçeye uçan
Ben sevgi bahçesindeki yaralı yarım kalan gül
Ayaz vurmuş yediveren dallarıma
Açtığım yapraklarım birer birer dökülür
Belki yeniden diyorum
Belki iyileşince
Açacağım her dalımda rengarenk gül