Belki Şiiri - Nihal Mirdoğan

Cana, kafes kafes şiir dokurken
Bu şi'r seni seçmiş, sana geçmiştir
Nasıl anlatsam ki, tekrar okurken
Belki nefes nefes bana geçmiştir

Ne zaman konuşsa , dilim dudağım
Gönlüme hep battı sanki adağım
Bugün seferimle dolu sadağım
Belki,ok misâli cana geçmiştir

Besbelli ki, yârin pak yüreğiyle
Sinemi dolaşan şu küreğiyle
Gönül sandalında aşk direğiyle
Belki de ufuklar güne geçmiştir

Yeryüzü ,gökyüzü böyle koşarsa
Ve şair nefesi böyle taşarsa
Delişmen akışta sözler şaşarsa
Belki, muhabbetler tâna geçmiştir

Ve güneş açmayan müşgül zamanda
O yâr ki ,vuslatı yanan harmanda
Savurursa alev, her aşk ânında
Belki,kalpten yana yana geçmiştir

Ey hazan,baharla eğleme meyil
Bu aşka heves et,sevdama eğil
Şu mağrur kalemim,acemi değil
Belki, aşkı suna suna geçmiştir

Belki de ,iki çift lâfa banmıştır
Gülnihâl, bir dilim şiir sunmuştur
Sevdiğine yangın olup yanmıştır
Belki,kül,kül tenden tene geçmiştir