Belki Şiiri - Ercan Kurban

Yalnızlığın koynunda, yaşarım hicranımı.
Kimse görsün istemem, üzüntümü acımı.
Derdime merhem olan, o amansız sancımı,
Kimse duysun istemem, kimse görsün istemem...

Acılar bir ok olur, parçalarlar kalbimi.
Hüzünler kıvrandırır ve lâl ederler dilmi.
Beni dualar korur, açar Rabbe elimi,
Hâlimi arz ederim, derdimi arz ederim...

Yüreğim pır pır eder, âhım semaya yürür.
Her an hüzün ve keder, tüm bedenimi bürür.
Kederim böyle sürer, bu dert beni öldürür.
Sabrı ilaç bilirim, sabrı sirac bilirim...

Derdimle dertleşirim, ceyhun olur gözlerim.
Sevgimle sesleşirim, hiç duyulmaz sözlerim.
Nefsimle tersleşirim, tutmaz olur dizlerim.
Aşkı miftah bilirim, hep o aşka yürürüm...

Kimsesizler Kimsesi, sesimi duyar belki.
Kalbimdeki hevesi, bir yere koyar belki.
Nefsimdeki nefesi, sevgiye boyar belki.
"Belki" deyip beklerim, sabra sabır eklerim...

Ercan Kurban
24.01.2014/ İstanbul