Belki Şiiri - Mertcan Arslan

belki

belki, nedeni yok bu satırların.
belki, gözlerinden peydahlanan bebeklerin kanını akıttım.
belki, yalan yanlış aşkların peşinde senden parçalar aradım.
belki, ellerinden tutamadım.
belki, dudaklarım kulaklarına hiçbir zaman fısıldayamadı sevgi cümlelerini.
belki, katilim.
belki, sevdim.
belki, kendimi öldüremedim.
belki, kendim dışında herkesin canını aldım.
belki, katilim.
belki, yaşamayı hiç beceremedim.
belki, ufacık çocukların ellerinden elma şekerlerini çaldım.
belki, o çocukların hepsini kırmızı balonlarla kandırdım.
belki, çok yaşlandım.
belki, ağladım, ağlatmadım.
belki, ellerini kaybetmiş bir piyanistin matemini örttüm üzerime.
belki, kendi derdini çözemeyen psikoloğun içine işledim.
belki, kaderimin yazıldığı defteri yırttım attım.
belki, Tanrım yok benim.
belki, yalnızlıktan milim milim titriyor kemiklerim.
belki, notasını kaybediyor bütün büyülü müziklerim.
belki, gelecekten korkuyorum, şimdiki zamana yetişemediğim için.
belki, kalbim kanıyor.
belki, kalbim olur olmadık insanları durmaksızın anıyor.
belki, kalbim kendini bir bok sanıyor.
belki, ecdadıma küskünüm.
belki, hiçbirini tanımıyorum.
belki, hayatım yok benim.
belki, daha doğmadan sürgün edildim.
belki, bir dilencinin elindeki sadaka kadar kıymetim olmadan göçeceğim bu alemden.
belki, sadakatsizim.
belki, kimse inanmıyor bana.
belki, kimseye inanmadım bugüne kadar.
belki, eşcinsel bir fahişenin umudunu tükettiği yerdeyim.
belki, hiç doğmayacak olanın ana rahmindeyim.
belki, bertaraf edilen kimsesizliklerin baş rolündeyim.
belki, perdeler siyah.
belki, perdeler kapanmadı.
belki, ışıklar karanlık.
belki, aydınlık çok uzak.
belki, kara görünmüyor.
belki, balinaların hepsi boğuluyor.
belki, tuzum kuru.
belki, deniz yüzüme gülmüyor.
belki, katilim.
belki, henüz ölmedim.

belki, nedeni yok bu satırların.
belki, densiz, nedensiz sevdim.