Belki Şiiri - Son Kale

terk edilmiş ahşap binalar

serseri bir mermi misali yıldırımlar

hüzün yüklü vagonlar

çaresiz el sallıyor duvarlara yolcular

kimsesizler sevilmezler

gidiyorlar buralardan tıpkı benim gibi

bilmedikleri meçhul yerlere

ne bekleyen biri var onları nede onların beklediği bir şey

sessizlik bir sadelik var

sadece rüzgar çınlatıyor kulakları ve bozuyor sessizliği eskimiş rayların trenle kucaklaşması

ne zaman biter bu yol bilinmez

ne zaman ölür hasret ve özlem bir fikir beyan edilemez

yola devam acılar yola devam hüzünler

belki hayat bir gün bize de güler