. Belki Şiiri - Turgut Uzdu

BELKİ

Gidişinin kesikleri kanıyor yüreğimde
Seni sensizlikle değiştiğime inanamıyorum
Mevsimsiz damlalar beynimi eziyor
Hatıralara sarılmış çığlar yuvarlanıyor
Çırpınıyorum bir el bulmak için
Damarlarım tutuşuyor
Ben yanıyorum.

Göç mevsimi yaşanıyor bakışlarımda
Kendimden uzaklara kaçmak bütün isteğim
Gözlerimdeki hasreti görmek istemiyorum
Düşman oldum aynalara
Nerede bana bakan bir ayna görsem
Kırıyorum.

Durulmuyor bir türlü sular
Tutunacak bir yüreğe uzanıyor tekrar tekrar ellerim
Heyhat!
İçimdeki sellerde boğuluyorum.

Alıp ayaklarımın altına ezdiğim tohum
Yeniden filizleniyor her defasında
Kendi halime gülüyorum
En solgun renklere boyuyorum goncaları
Muhakkak bir tanesi kurtuluyor
Şaşkınım
Boynum bükülüyor
Belki diyorum.

Sarı ve dalgalı saçlar serpiyorum rüzgârlara
Bülbül gagalarına nağmeler yerleştiriyorum
Dudaklarımda hüzünlü bir tebessüm
Ten kokusunu mehtaba serpiyorum her defasında
Yürek sıcaklığını avuçlarıma alıyorum gizlice
İçim gibi yanan her şafak
Aynı köşeye yazdığım belkinin sonundayım.

Gölgeme bir gölge yaklaşır bu gün diyorum
Fırtınaların uğrak yeri pencerelerde
İçim alev alev
Aynen dünkü gibi
Hep bekliyorum.