Belki Şiiri - Sibel Yıldız

bitmek tükenmek bilmeyen bir umut var içimde
başmı yastığa 'belki'lerle koyuyorum
hani olur ya belki gelirsin rüyama
gelirsin de yanağımdan bir kerecik öpersin beni
rüyamda olsun belki bir kerecik doyarım sana...

güneş doğuyor
ve ben gözlerimi yeni güne yine belkilerle açıyorum
kim bilir belki sen de dayanamamışsındır bensizliğe
belki bugün kavuşma günüdür diye
gözlerim odamın her köşesinde seni arıyor
telaşlı ama yine de umut dolu...

kapı çalıyor herkesten önce ben koşuyorum
belki kapımı çalan sensindir
belki bana geri dönmüşsündür diye...

her telefon çalışında kalp atışlarım hızlanıyor
belki telefonun diğer ucundaki ses sana aittir
belki sen de beni özlemişsindir diye...

penceremin önünden saatlerce ayrılmıyorum
hani olur da belki sen geçersin
belki seni görürüm de
içimdeki özlem biraz olsun diner diye...

beraber gittiğimiz yerlere gidiyorum
bir çay söylüyorum yine
karşımda sen varmışsın gibi yudumluyorum çayımı
boynumu bükmüyorum ama
sitem de etmiyorum
belki yıkıldığımı duyar da üzülürsün diye...

her gece bir ibadet gibi
fotoğraflarımıza bakıyorum
hepsiyle teker teke konuşup
içimi döküyorum
belki sesimi duyarsın da unutmadığım anlarsın diye...

defalarca sevdiğimiz şarkıları dinleyip
defalarca senli günleri anımsıyorum
hani belki anılarımız zamana yenik düşüp
günün birinde silinip giderler diye...

içim acıyor,gücüm tükeniyor
ama asla ağlamıyorum
belki bir gün gelirsin de
ben bütün gözyaşlarımı senin kollarında
sevinç gözyaşı olarak akıtırım diye...

sonra birden bir hüzündür çöküveriyor
umutlarım tükeniyor
kalbimin tam ortasına bir yük biniyor
ve kaçmak istiyorum buradan
terketmek bu şehri
belki bir gün içinde benim olmadığım bir yuva kurarsın da
ben bunu görmeye dayanamam diye...