Belki Şiiri - İbrahim Sağır

Ölümün çekirdeği bedenimde uyurken,
Ruhumun özlemleri sonsuza açar yelken.

Her gün takvimden tek tek kopan yaprak misali,
Beni efkâra salar hayatımın vebali.

Hasretlerin ahıyla gün be gün perişanım,
Izdırapsız kaygısız geçmiyor hiçbir ânım.

Çocukluğum geliyor yâdıma zaman zaman,
Deli dolu günlerim dinlemiyordu ferman.

Yükleyip elemleri birer birer bahtıma,
Hayat denilen gemi attı beni rıhtıma.

Artık yelkenlerimi şişirecek rüzgâr yok,
Saçımın tellerine konmadan düşen kar yok.

Su gibi geçen ömrün efkârındayım şimdi,
Vuslat iklimlerinin baharındayım şimdi.

İçimdeki duygular serab içinde serab,
Çaresizlik mülkünde gönül ve ruhum harab.

Ölümün çekirdeği gün gelip yeşerecek,
Belki o zaman ruhum muradına erecek.