Belen Yokuşu (*) Şiiri - Cumali Karataş

Belen yokuşundan aşağı inerken
Fısıldayan bir şiirin kollarında
Bir yanda Amanos’ların keskin bakışı
Yüreğinin pırıltısını taşır ovaya.
Diğer yanda körfezin deli dolu hırçınlığı
Yüreğini savurur insanın havaya!

Düşerken ovaya,
Altın saçlı güneşin turuncu ışıklarını
Anlarım anlamasına da
Seni her gördüğünde bu denizin
Böyle acemice sevdalanışına
Bir anlam veremem.

Ay artığı yüzünde çoğalan
Bir pırıltı düştüğünde hüzünle koya
Ben hemen anlarım artık kimse bilmese de
Faili meçhûl bir aşkın böyle
Kumsalda boylu boyuna
Kim vurduya gittiğini.

Gözlerinin renginden anlarım bir de. Kıyılara savrulurken öfkeli deniz; Hırsından kayaları amansız döven. Bu hırçın dalgaların mavi mavi figanını.

*(Mersin Sanat Edebiyat/sy:7-Mart/Nisan/Mayıs 2023)