Belasıyla Güzele Şiiri - Seyfi Karaca

Navruzlar kuzulasın
Çiğdemlerle aynı yaşta karçiçekliği kardelen
Sonuna yaklaştığım bir şehri eğlen artık diyen yolcuya, essin dursun rüzgarları deli
Hala kendi havasında bir kaf dağı,
Durmaksızın küllerini duman ederek Ankanın
Kuşlar havvalansın üstünde buğ tüten toprakta bahar giyinip
Aynalar kendi kendine görücüye çıkan buzlucam seyriyle şaşkınsa eğer
Gözü kamaşmış bir güneşi bugünden yarına uğurlayan suların yüzünde yangın
Sevda bir haldir
Akıp gitsin öyleyse zaman aşk ırmakları gönlüme doldukça delimden
Bir günse bir gün,
Gönül bağlladığı gam telinden söküp aldığım şu bahar bahçeler
Düzenini sonsuzluğa kursun bu haldeyse mecnundur sır sahibi meğer
Beni kendine dileyen yürek yurdumda aşk-ı handa misafirliğim mecnun
Varsın gitsin öyleyse bütün yolculukları kendinden kendine muhacir
Bu haller bende böyle belalı ve güzelse
O sevda bana adımla çağrılan,
Deli divanesiydi diye yazılsın

Seyfi Karaca.........Mart/ 2004