Yüreğimdeki Yangın Şiiri - Serpil Koçar

Yüreğimdeki Yangın

Yüreğim yanan bir orman misali, alev alev yanıyor,
Sevgiden yana hiç gülmedi benim yüzüm.
Kime sarıldıysam sevgiyle, aşkla,
Anlamadı kimse yüreğimdeki yangını.

Anlatamadım kimseye içimdeki sevgi açlığını,
Güya hepsi sevdi beni, ama hiç göstermeden.
Anlayamıyorum kimseyi, neden saklanır ki sevgi?
Oysaki sevgi değil midir bizi hayata bağlayan?

Umutlarımız, hayallerimiz ve sevgi değil midir,
Her güne sımsıkı tutunma sebebimiz?
Beslemiyor muyuz yarınlarımızı umutla?
Sevgisiz, aşksız, mutlu olmadan yaşanır mı hiç?

Umut… umut işte, bekliyorum sevilmeyi;
Beni sevgiyle kucaklayacak, yaralarımı saracak…
Yüreği benim kadar gerçek olanı bekliyorum işte,
Yarınlarımın ışığını yakacak olanı bekliyorum.

Kendi yüreğimde buldum ışığı, artık yalnız değilim,
Acımı, yangınımı kucakladım, güçlendim sessizce.
Sevgiye susamış kalbim artık kendiyle barışık,
Dimdik ayaktayım, hayata yeniden güvenle bakıyorum.