Bekleyiş Şiiri - İlyas Kaplan

meğer biz sevilmeyi beklemişiz
karanlık vadilerde serin sular aramışız nafile
koyu mavi düşlerde geçirmişiz onca yılı

gökte yükselen koca gök kuşağını
yağmaya hazırlanan renkleri gözlemişiz
duru bakışlarla
ufkun pervazından
kilitli duyguların izharını

bir açık adresin yanında yazılı bulmuşuz kaderimizi
siyah bir kolye gibi takınmışız
gecelerin karanlığını
koyulaşmış vakitlerin ardından
ufka düşen güneşin özrünü beklemişiz
aç ve susuz kalarak

her solukta biraz daha…
ruhumuzu aşk ile şerh etmişiz
damar damar çatlamış ,
kurumuş kalbimizin kavruk baharlarını
beklemişiz
göz aynamızın burcunda asılı yıldızların
aydınlık gülümseyişlerini

esir kentlerin mahpusları gibi
puslu sokaklara serpilmişken fırtınalı akşamlar
zamanın en tenha köşesinden
kozasından yeni çıkmışken al renkli goncalar
belki bir nefesti,
belki de bir serinlik fırsatıydı
tüm bekleyişler

kelimeler yurtsuz…
cümleler bitkin
koyu, kopkoyu bir perdenin önünde
karanlığa razı olmuşken…
başka yerlerde zorlukları. başka sözlerde umutsuzlukları
başka başka yaraların kanayıp akmalarını beklemişiz

derken, kış çölünde,
arz soğuğunda,
bin kıvılcım tutuşmayı
aşina bir hevese belki alışır ruhumuz diye…
beklemişiz

redfer