Gün geçmiyor,
yalnızlık penceremde donup kalıyor.
Saatler durmasa da
zaman yürümüyor sen yokken.
Gölgen bile düşmüyor artık duvarıma,
oysa her köşede seni bekliyorum
bir ses,
bir nefes,
bir düş kırıntısı…
Çayın buharında yüzün arıyorum,
soğudukça susuyorum daha çok.
Bir sandalye hep boş,
bir yastık hep göçük,
ve ben,
bir fotoğraf gibi asılıyım gecelere.
Her adımda
sana çıkacak bir yol var sanıyorum,
her sokak
bir umudun kuyusu gibi…
Ama sen,
sadece uzak bir şiir oldun
suskun bir sayfada.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 24.7.2025 17:18:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!