Bekleyiş Şiiri - Mehmet Şakir Kurhan

Beklemek
bıraktım,
Yalnızlık
ömür boyu...

Sen varsan bekleyişte, güçlü uyanıyorum yalnızlığıma,
Ruhumdan geçiverse sözlerin
yavaş yavaş.
Uyandırsa gülüşün.
Alsa beni yalnızlar ülkesinden hayalin...

Ah be!
Varlığında sevgisiz kalmış yürekler,
Büyütür yokluğunda...

Uyutmaz huzursuz hayaller
Oysa,
Senle ötüşür kalbim,
Yuva yapmış kuş misali.

Gelme,
Sakın ha!
Infaz etme bekleyişlerimi
Kavuşmasın koşar adım yüreklerimiz.
Çünkü gelecek olsan,
gidecek herşey,
yüreğimden, zihnimden,
ben bile benden...

Atla trene,
Gel.
Vagonlarında birikmiş özlemlerimi,
Raylarında ezilmiş kalbimi,
Penceresine damla damla vuran haykırışlarımı,
Görmeden gel.
İlk durağında sen varsın kalbimin,
Sonraki durakta
Ve sonrasında...
Sonsuz duraklar ülkesine durmadan gelebilir misin?
Yol kenarında beklerken ölen sevgileri,
Yürek tarlama ektiğim yalnızlığı,
Gözyaşlarımla büyüttüğüm ekinleri,
Görmeden
Sezmeden
Yakmadan
Gelebilir misin son durağına kalbimin?

Bilseydim
Beklemezdim,
Yazın en sıcak günleride su bekler gibi!
Bilseydim
Yaşlanmazdım,
Yalnızken.
Ama
Beklerken insan
istemsizce yağıyor beyazlar...

Gitti herkes
Üç yıl önce kedim,
Kısa zaman önce sen.
Evvel zaman önce mutluluğum,
Her defasında başka bir yalnızlık başka bir bekleyiş,
Başka bir deyişle
Yudum yudum sevgi veren herkes gitti...
Yalnız kaldım yanlızlığımla.