Bekleyiş... Şiiri - Umut Cantürk

Sanki içimdeki bütün umut trenlerini tüketmiş gibiyim...Umutsuzca bekleyişler içerisine düşüyorum..Zaman git gide tüketiyor kendini..ve bense her saniyesinde sönüyorum...
Odamda ki saatin üzerinde,daha önce farkedemediğim desenler görüyorum..Oyalamaya çalışıyorum kendimi,gözlerimin önünden bir serüven gibi geçen anılarımızla...
Oysa ki gözlerimin içi gülüyordu sen yanımdayken...
Dakikalar birden bire eriyip gidiveriyor kendilerinden kaçarmışcasına...Kafamın içinde derleyip topladığım bir kaç düşünce, ve daha önceden sahibi olduğum gözlerine dalıyorum...

Zaman,acımasızmışsasına daralıyor git gide...her telefon sesinde kaybediyorum kendimi...
Mutluluk mu demeliyim yoksa endişe mi? Adını koyamadığım garip bir duygu hakim oluyor o sıra,sararmışcasına tüm bedenimi...Alıkoyduğum sıcaklığından mahrum hissediyorum kendimi...Tekrar saate kayıyor gözlerim endişeli bakışlarıyla.Ve utanmışcasına vazgeçiyorum bakmaktan gözlerimi çekerek...Umutsuzluğum çekiliyor ve korkuya bırakıyor yavaş yavaş yerini...Bense düşüncelerimin arasına bir kaç tane daha sıkıştırmaya çalışıyorum..Az da olsa oyaladığını fark ediyorum,cevaplarını dahi bulamadığım soruların...
Saatler kendilerini feda edermişcesine vaz geçiyorlar birbirlerinden...Telefona gidiyor elim,ekrandaki resmine tutuluyorum...Göz göze geliyoruz bir kaç dakikalığına...Tekrar aldığım yere,yanı başıma koyuveriyorum telefonu...Hani olur ya, çalarda duyamam diye yanımdan ayırmıyorum hiç...

. . .

Uzun ve bir o kadarda sessiz bekleyişlerimin ardından,çalmayacağını anlıyorum telefonun.İnanmak istemiyorum ilk başta,karşı çıkıyorum..Benliğimle savaşıyorum içten içe...
Gerçekliğin,kendimi avuttuğum duyguları bastırdığını hissediyorum...
Saatin,on iki sularına kendini çoktan bıraktığına şahit oluyor gözlerim..Hala beklermişcesine hiç bozuntuya vermeden bir kez daha sessizliğe bürünüyorum...Gözlerime uzatıyorum ellerimi..Islandığını farkediyorum...Bir kaç hamleyle,artan yaşları bertaraf etmeye çalışıyorum..Bir müddet sonra başardığımı farkediyorum...
Son kez telefona gidiyor ellerim...
Bıraktığım gibi buluyorum ekranda ki resmini...

Ne yaptım diyorum kendi kendime..Acizane bir masumlukla...

Küçükten bir tebbessüm beliriyor gamzelerimin üzerinde..Nerden geldiğini bilmediğim bir gülümseme bırakıveriyor kendini hüsrana uğramış simamın yerine...
Gül ve geç diyorum içimden..Gülümse ve geç...Onu mutsuz görmeye dayanamayacağımı noktalıyorum düşüncelerime..Ve eminim ki az da olsa,o da beni mutsuz görmeye dayanamazdı virgülüyle avutuyorum benliğimi...

Hiç unutmayacağım bi mısra geliyor aklıma aynı zaman diliminde, Can Yücel den ;

'Kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsın
Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü.'

U.Cantürk
05.06.09
00:06