Bekleyiş Şiiri - Hüseyin Çelik

Annemle gece vakti kapıları bekledik,
Dışarıda bir fırtına ıslık çalıyor rüzgar.
Bu ne biçim dünya,ne kötüymüş kaderim,
Şu anda batan gemi değil, ondan daha beterim.
Annemin gözlerinden akıyordu inciler.
O inci ki süzülüp gidiyordu engine.
Düşünceli bedeni ruhu sarhoş duruyor,
Kapı gıcırtısında o irkilip duruyor,
Sanıyor ki kapıdan hemen girecek biri,
Nafile ki gelen yok, o rüzgarın eseri.
Bu bekleyiş on yıllık, çok zamandır bekledik,
Ne gelen var, ne giden, derde dertler ekledik.
Anamdan doğduğumda başladık beklemeye,
Yıllar geçti gelmedi başladım emeklemeye.
Şu anda okuldayım bekliyorum hala ben,
Kesmedim ümidimi gelecek bir gün babam.
Üzülme canım benim iki gözüm bal anam.
Kavuşuruz ona biz ahiri dünyada.
Dünya kime kalmış ki kalmaz sana ve bana.
Sarıl benim boynuma bağrı yaralı ana.
Okşa şu saçlarımı sev beni doya, doya.