Beklerken Seni Şiiri - Özlem Çay

mahsun bir mazinin başucunda
beklerken seni,
ah! yolculuğu hayli çetin geçti.
kursağımda kalır diye
yemeği azalttım,
sigarayı arttırdım.
adımlarım uzadı,
boyuna yetişemez oldum.
ruhum sürekli firar halinde
kilitleri kırıp çıktığını bile duymuyorum artık.
kar yağmıyor biliyor musun?
apak beyazlar,
insan yüzlerinde hanidir.
mutsuzluk tuzu serpildi her yere..

beklerken seni;
kentin silueti değişti.
yeni için eskiler yıkıldı.
kartpostallar da kaldı;
cumbalı evlerden sevgi tüten duman grisi..
arnavut kaldırımlarını söküp,
çirkin, duygusuz kesme taşlar döşeniyor
sokak aralarına.
otobüsler, metrolar, arabalar çoğaldı,
ayakların yürümek için yaratıldığı unutuldu...

beklerken seni;
çantamda ki umuttan biraz kullanıp
güvercinleri besledim,
martıların,
hüzün kırıntılarını sevdiğini farkettim.
köşe başlarına bıraktığım
acı yığınlarının
ezildigini gördüm.
bulaşıcı olmasın diye dua ettim.

beklerken seni;
kalbimde mevsim
hep güz'de kaldı,
üç yüz altmış beş gün yaprak döktü.
çöpçüler grev pankartları açıp,
pencere önüme güneşli günler çizdi.
sarı sarı gülümseyen kağıtlardan
dün kızılı yas elbiseleri diktim.
yıkılan hayallerimin enkazlarından
evsizlere evler yaptım,
sevabı senden bana kaldı..

beklerken ben
parça tesirli kelimeler
kesirli acılara bölündü.
sayamadığım seni,
ömrümün toplamından
düşürdüm...öz/

mart/altı
00:00