Beklerken Şiiri - Atila Yalçınkaya

Yağıyor zülüflerine rüzgâr,
Ve seni benden alıyor bahar.
Mevsimler artık hep ayrılık geçiyor.
Dilim seni anıyor leyli nehar.

Yağıyor gönlüme matem,
Ve avutmuyor artık teselliler.
Sensiz ömrümden her gün bir sayfa eksilirken,
Gözlerim seni arıyor ta el fecirden.

Yağıyor ömrüme hazan,
Ve renkler sararıyor durmadan.
Kuşlar bile ürkek ve ayrılıyorken saçaklardan,
Gönlüm yine perişan, gelişinin hayaliyle beklerken,

Alıyor bir el, dostlarımı birer birer,
Kollarımda can veriyor inadına ölümler.
Ölümde bir arzudur ram olmuş yüreğime,
Bu bedende her hangi bir zamanda onu şevkle beklerken.

Hasretin tüterken türkülerimde,
Maviliklerim birer birer batıyor ufuklarda,
Sanki çölleşmiş sahillerde batık bir tekne
Hüzün tarlalarım yağmurları beklerken.

Namert şarkıların hüznü bir hançer.
İnadına çalıyor, acıtırken yüreğimi yalnızlık.
Bir bir beliriyor yüzleri gam ve kederin,
Bir tek tesellisi var gönlümde, değişmeyen kaderimi beklerken.

Önüme dökülür hazanın yaprakları,
Ve hışımla alıyor verdiklerini,
Keyifle koşturduğun sokaklar,
Kaldırmıyor artık omuzlar bu yük ile beklerken.

Dürülür ak sayfalarına kara düşülmüş defter.
Açarım avuçlarımı belki bir rahmet doluşur da,
İnşallah, boş dönmez avuçlarım, bir kurtuluş yudumlar.
Mahşer nasılda kalabalık ömrümün yalnızlığında
Bir ümitle son bir hesabımı beklerken.

12.03.2014 G.Antep