Bekler...Biter... Şiiri - Kağan İşçen

öyle bir seslenişti
ki
kapadım kitabımı
geride saymadan bıraktığım yıldızlar
akşamın ıssızlığa bıraktığı tortuda
unuttum kuşların çocukluğuma çizdiği yolları...

gecekondu evlerinde kış kasvetiyle
yüzüm yok gidişine soğukların
gördüğüm ilk tomurcuğa sarılacağım diye
avutarak öldürdüm ilk günümü...

ömrün kırılma noktası bir akşam sonu
eksikliği ağırlaşır da
üzerimdeki bulutlu rıhtımın
paslı rüzgarda kurur gözyaşım
parmakların uzanmaz yine
güneşle oyalanmayı öğrendim...

üşümek ağlatırsa kalırım yanında
ağrın geçenedek yummam gözlerimi
düşünceli hallerini bırakıp
ve eprimiş kol yerlerinde gözlerim
saçlarında bir kez bir ömürden çok
bir kez daha sokaklara dalarak
kaldım kayboluşunda...

yaz bekleyişleriyle gitti eski
beni anımsamanı götürmez oldu içim
park yalnızlıklarında uykum bölündü
tanrının sofrasında
yeri boş kaldı pazar sabahlarının
bütün ağustos boşlukları döküldü ortaya
üzeri örtüldü seni isteyen halimin
balkon sohbetlerinin sesi kesildi
rengi soldu bekleyen perdelerin
ve nerde yeni bir kent kurulursa
orda da seni bekler şiirim
bekler
biter...