Beklenmeyen Kırılmalar

Bir nehir gibi aktım sana,
Kollarımda taşıdım çocukluğunun taşlarını.
Su oldum, kum oldum, toprak oldum
Ama sen,
Kıyıya vuran dalgadan başka bir şey görmedin.
Yorulmadım verdiğimden,
Sessizliğinin ağırlığından çöktü omuzlarım…

Bir yaprak gibi sallandım rüzgârında,
Düşmemek için tutundum en ince dallarına.
Oysa kırıldım,
Hiç beklemediğim bir elin
Gölgesiyle yere serildim.
En güvendiğim yerden düştü bıçak
Kanım değil, inancım aktı…

Şimdi biliyorum:
Yorulan, verdiği değil,
Görünmez olduğunu hissedendir.
Ve kırılan,
Düşen değil,
Yere çakılan umuttur.
Ama unutma:
En sert kayaları bile
Damlaya damlaya deler
İnancın ısrarıdır!