Kimsesiz tren garı, zaman geç.
O gün daha bir soğuk oturaklar.
Hiç kimsenin geçmediği raylarda,
Beklemek çok zor…
Bu ilk değil biliyorum
Ve ilk defa donmuyor ellerim
Bedenim buz tutmuş, tirtir titriyorum.
Beklemek güzel…
Yavaş yavaş aydınlanıyor dünya,
Yine gecikti bizim doğmayan güneşimiz.
Sessizliğim garip, şaşkın şaşkın bakıyorum,
Raylarda benim gibi…
Derinden gelip, hayatı hızlandıran,
O çaresiz ses!
Hadi patlat kulağımın amaçsız zarlarını,
Yak gözlerimin simsiyah ışığını.
Dünyanın en koyu renklerinde dolaşsın ayaklarım.
Ateşin kırmızısı ellerim olsun.
Donmasın vücudum,
Bir daha soğuktan akmasın göz yaşlarım...
Bir çığlık…
Kalbim duracak sanki.
Dünya sallanıyor,
Yaşlı gözlerimden kanlar boşalıyor.
Damarlarım yetmiyor kalbimi akıtmaya...
Giderek yaklaşıyor.
Karanlık devasa, gözlerim simsiyah.
Hayallerim yakın, yakın adımlarım.
Titremiyorum artık ve bende gülüyorum...
Uyan… Gözlerim uyan...
Bir gün daha yeter bu kadarlık sevincin.
Bu trende geçti dönüp bakmadan.
Siyah yine gidiyor, dünya yine dönüyor.
Yarın diğer taraftan gelecek aynı umut.
İnan gene gülecek göz bebeklerin.
Bakacaksın ve yine sen olacaksın,
Nede olsa yarında hiç kimse olmayacak
Kimsesiz tren garı, zaman geç...
Bugün daha bir soğuk oturaklar.
Hiç kimsenin geçmediği raylarda,
Beklemek umut dolu, aldığım nefes gibi…
Kayıt Tarihi : 19.12.2007 15:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir insan düşünün. Tek başına eski bir istasyonda yaşıyor. Etrafında ve hayatında hiç kimse yok. İstasyondan, sadece sabahın köründe, günde bir defa tren geçmekte ve durmamakta. Üstelik, tren bir gün gidiyor ve ikinci gün aynı tren diğer taraftan geri dönüyor. Kendisini hayata bağlayan tek şey; bir gün oradan geçen trenlerin birinin durması ve cinsiyeti, yaşı, kim olduğu önemsiz birinin inmesini umud etmek. Yalnız ne zaman tren yaklaşsa garip de bir hüzün kaplıyor içini, heyecanlanıyor. 'Ya tren durur da içinden biri inerse' diye. Çünkü, bir gün, o trenlerden birisi inecek olursa, kendisini hayata bağlayan yegane sebebi de kaybedecektir. Durmadan giden her trene, önce seviniyor, sonra üzülüyor ve sonunda belki yarın biri iner diye merakla beklemeye başlıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!