Bekledim hep bekledim Şiiri - Şah Ali Yaşar

Bekledim, hep bekledim... Gözlerime kan çöktü uykusuzluktan, bedenimi taşımaz oldu bacaklarım… Sarsıldım, tökezledim...

Belki günahlarımın bedeliydi beni keperten, belki de sınırsız isteklerimin engeliydi... Kara bir bulut çökmüştü üzerime ve kapatmıştı dünyamın tüm perdelerini...

Gök gürültüsü... Yağmur... Ve şimşek... Bir kere doğmadı şafaklarımda güneş, bir kere açmadı rengârenk çiçeklerim... Seller sürükledi sevdalarımı, batık bir gemi gibi okyanus dibinde kaldı hayallerim...

Ne dilediğimce yaşayabildim hayatı, ne cengâver atlı gibi geçebildim sıratı... Hep bir şeylerin eksikliğini yaşadım. Ya topum olur, ayakkabım olmaz. Ya pantolonum olur, çorabım olmaz. Ya defterim olur, kitabım olmazdı... İki yakası bir araya gelmeyen bir baba ile çilenin elinde dokuz doğuran bir ananın, dokuzuncu çocuğuydum...

Kimine göre yaşam, tereyağı bal sürülü ekmekten acıktıkça ısırmak, kimileri için de bol şükürlü hikâyelerle açlığını bastırmaktı... Nihayetinde yaşam, bize ayrılmış süreyi doldurmaktı...

Bu zaman diliminde, az da olsa iyiler gördüm, kötülerin arasında... Eğilmeyecek kadar gururlu, ele ayağa düşmeyecek kadar onurluydular... Zihnen aydın, fikren namusluydular…

Belki zorlu mücadelenin baş muharipleriydi onlar, belki de özünü yitirmiş şehirlerin ayakta duran son muzdaripleriydi...

Geldiler... Gördüler... Gittiler...
Doğdular... Yaşadılar... Ve öldüler...

Ne bir iz kaldı hatıralarında, ne de rızadan yana iki çift söz edildi arkalarında... Sessizce geldiler... Sessizce gittiler...

Kurbandılar, kanı beş para etmez kişilerin kuru heveslerine aldandılar... Fidandılar, boy gösterip dağ yamaçlarında, püskürdükçe budandılar...

Onlar ki, insandılar…Can’dılar…