Bekle Sonbahar Şiiri - Hüseyin Kuru

Sonbaharla vuslatı bitince yüreğin,
Ayrılık kapımı çalsın diye bekliyorum,
Bu camına ayaz vurmuş sabahçı kahvesinde.
Üstü başı perişan,abasız bir derviş şimdi yüreğim.
Dayanacak bir sopa bile bulamadan,
Hayatın ortasında kalakalmışım.

Hiç gülmez olmuş,
Hüzün rüzgarlarınca yıkanan yüzüm.
Eli uzun zaman,
Huzuru söküp almış yüreğimin içinden.
Sevdam sindiremez olmuş,
İçimde çöreklenmiş öfkeyi.

Ey yüreğim!
İsyanın çivisi çıkmışsa bir kez içinde,
Hiç uğraşma!
Koyver gitsin doğru bildiği yere.
Hazin bir tören kalsın sana, kadere borç niyetine.

Hayatın gerçeğidir aslında olan biten,
Yağmur altında gümbür gümbür yıkanırken düşlerim.
Şimdiden gelecek sonbaharı düşlerim.

Ahh! ... Sonbaharlarım...
Her gelişiniz;
Karamsar yüreğime tak’lar kurar,
Takatsiz bacaklarımdan çılgın bir koşucu fırlar ortaya.
Filiz verir ilkbaharda kurumuş dallarım.
Ve ben,
El’lerin yüreklerini daraltan her puslu havada
Seninle vuslata ererim.
Ve her yağmurunda,
Yeniden yeniden temizlenir gelirim.

Ahh! ... Sonbaharlarım...
Hep sancılıdır gidişlerin.
Daha eşitlemedim ki seni yüreğimde,
Daha veremedim ki,
Gönül dağarcığımda biriktirdiklerimin yarısını bile.
Bir kısırdöngüdür yaşadığın,
“Dur “ desem duramazsın biliyorum.
O zaman “bekle! bekle! “ben de seninle geliyorum.