mordu
beyazdı,
campanulaydı adı.
gözlerinin içi gülen adam
şefkatle
avuçlarının arasına aldı
toprağı tırnaklarıyla kazdı.
mutluydu campanula,
artık onun da
bir yuvası vardı.
çok uzaklarda
her bahar,
yağmurların ardından
bembeyaz
masum çiçekler açtı.
bekle-gördü adı.
pencereden
hep özlemle baktı
gözlerinin içi gülen adam.
bekledi
bekledi...
Kayıt Tarihi : 1.6.2014 21:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!