Bekle Döneceğim İstanbul

İlk gördüğümde denizini, henüz konuşamıyordum.
Nereden bilirdim, sonraları hasret kalacağımı.
Dede memleketine giderken eski bir otobüsle,
Ben kanatlanmış heyecanla bağırıyormuşum.

Hatırladığım daha sonraları hep bir koşturmaca
Sanki buralar başka bir dünya, havası başka hava.
Büyük bir vapur, koca koca otobüsleri yutarcasına
Köpürerek Harem’den Avrupa’ya...sanki rüya.

Topkapı’da bizler mahmur, birde simit ile çay mutluluğu
Ellerde üç aylık denk, bavul, tatlı heyecan
Anadolu garından koşturarak Avrupa terminaline,
Yanımda ise bir merak, bir anam, birde babam...

Yıllar geçmişti... Artık herşey modernleşti!
Ne Harem, ne vapur, ne de Topkapı,
Bir kaç sigarada ulaşır oldum sana.
Ancak geride ne anamla babam, nede mutluluk kaldı.

Son yolculuklarında... herşey kolay oldu.
Güzergah da, araçlar da değişti aynı insanlar gibi!
Artık otobandan doğru...Boğaz Köprüsü,
Dağ, taş tuğla rengi, heryer beton örtüsü.

Araki bulasın şimdilerde İstanbul hanımı, efendisi!
Her köşede bekler sinsi bir pusu seni
Ne hale getirdiler söyle...ağla “dünya incisi”
Kaplamış her yerini bir hırs, şamata, yok ediş illeti.

Seni duyduğumda Sultan Fatih geliyor aklıma.
Birde rahmetlinin doğduğu Yedikule-İmrahor, Samatya.
Biliyorum son duraksın! Yaşarken doyamasamda sana,
Bekle beni ölsemde döneceğim İstanbul sana...

21 Mart 2006