Bekle Diyorum.. Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Ey başımda bekleyip duran
Çile
Sen derman olamazsın
Yüreğimde ki derde
Haydi var git evine
Ben bekleyeceğim yine
Gelen düşmanım olsa bile
Gitmeyeceğim bekleyeceğim bu yerde
Rahatlık benim neyime
Uykusuzluk sadece gözlerimde
Ben hep yalnızdım
Soğuk kuytu köşelerde
Ve çok yattım karlar üstünde
Üşümedim bazen terledim bile
Çünkü sensizlik hep bedenimde
Beni bilmez ki o nereden bilsin
Adımı duymuştur belki
Biz şan içinde koşmadık ki
Durur halen sıktığımız kurşunların izi
Halen kulaklarını çınlatır sesi
Bizden öyle korkmuştur ki kendisi
Adımız anılınca duracak gibi olurdu nefesi
Biz yine aynıyız değişmedik
Ve soğuk köşelerde işimizdeydik
Yalnızdık kalabalıkların arasında
Suskunduk konuşanlar içinde
Ve bizi yıldırmadı çileler
Dertler, üzüntüler
Kucağımızda ölen nökerler
Ölümün her sesine kulak verdik
Ve her çağırdığı yere koşarak gittik
Ölüm bile bizden ölümlüydü
Ve korkarak yanımıza gelirdi
Şimdi ölüm ve hayat bizim emrimizde
Ve ikiside bizim nefesimizde
Biz nefesimizi tutarsak sen boğulursun
Parmağımızı oynatırsak vurulursun
Bir sözümüz ile kahrolursun
Alçaklığın alçaklıklar arasındaki yerini aldı
Ve Vahdettin şerefsizin ki gibi
Bedenin ortada kaldı
Sanma ki seni toprak kabul edip bağrına bastı
Senden cehennem bile tiksindi
Seni yakmaktan utandı
Sana ceza olarak çaresizlik
Ve ümitsizliği veriyorum
Ve hiç gitmeyecek korkuları
Sana yoldaş ediyorum
Gör bak daha sana neler ediyorum
Artık korkuylamı yoksa meraklamı beklersin
Bilmiyorum

13.02.2014
saat 14.10