Bekle Şiiri - Tezcan Bilgiç

Bazen beklersin o sonrayı,
Dönmeyeceğini,
Sevmeyeceğini bile bile
Beklersin...
Çaresizsindir belki
Son umudundur
Son hayalin...
Hiç gelmeyecek o mesajı
Günlerce beklersin sonra...
Geceler gündüzler karışır.
Anlayamadığın şeyler vardır...
Farkına varamadığın
Onun seni fark etmediği gibi...
Zaten ne zaman sevildim ki ben?
Sevilen biri olmadım hiç
Beklenen ya da özlenen...
Ihtiyaç duyulan oldum,
Duyulmak istenen, sorulan oldum...
Papatyalar bile sevmedi beni
Seviyor diye başladığım
Tüm papatyalar çift yapraklıydı...
Işte sonra karamsarlık
Sevmiyor diye attım ilk adımı
Zaten papatyalar tek yapraklıydı!
Sonra bir de sen çıktın,
Her papatyanın son yaprağında
Koparırken gözlerinde sevmiyor yazan...
Kandırmak kolaydı di mi seni?
Benim dışımdakilere...
Seni hapsedecekler şimdi,
Birkaç sahte söze,
Benim tüm hayatıma,
Acılar bulaşacak...
Gitmen koymamıştı da,
Bitmem koyacak galiba...
Nasıl unutur peki gün geceyi?
Ya da o son yaprağı,
Yorgun çınar...
Ben sana yorulmadım da,
Sen beni boğdun bak bu baharda...
Şimdi sahte geliyor tüm gülüşler,
Yelkovan kovalarken akrebi,
Kaldın bak yine baş ucumda
Ve okuduğum son romanın
Birkaç renkli kapağında...
Beklerken yazıyor işte insan,
Sende beklerken bir kez yazsan bana
O son durakta,
Giden son otobüsün,
En son koltuğunda,
Gecenin bir körü olsun
Aylarda nisan mesela yine
Sen yokken, ben değişmedim...
Zaten ne kadar beklemiş olabilirim ki?