Bekirov dedeme destan ..

Bekirov Dede’me... destan...

Ey şanlı Bekirov, Conkbayırı’nın ölümsüz eri

Sana bu mısralar, bir torununun kalbî eseri

Sen ki kutsal toprakta can veren sen bir kahramansın

Sen ki bu milletin göğsünde parlayansın imansın

Ufukta top sesleri, siperde kanlı bir yamaç gün

Vatana her nefer olmuştu sanki bir kucaç o gün

Düşmanın çeliği sinene değmiş, ruh göğe varmış

Kahramanlar defterine adın en başa yazılmış

Yıllar geçmiş, zafer doğmuş o en karanlık geceden

Başbuğ’un sesi duyulmuş, o en vefalı heceden

Demiş, “Bu şanlı şehide devletim bir maaş bağlasın”

“Evladı bilsin millet onunla her zaman ağlasın”

O an kanını taşıyan asil yürekli baba durmuş

Sanki Arıburnu’nda yeniden bir siper  kurmuş

Der“Paşam, biz kanımızı parayla satmayız asla”

“Vatan sağ olsun yeter, şeref yaşatır bizi yasla”

Bu söz ki süngüden daha şerefli, onurlu  yara

Bu söz ki asla değer biçtirmez altına paraya

Ne mektup bıraktın geriye, ne de solgun bir resim

Ama sözünle yaşar evimizde her an, her mevsim

Bıraktığın o büyük onurdur, bükülmez bilektir

Toprağa can veren, canından  aziz bilen yürektir

Tarih yazsa da seni, destanlar anlatsa ne çare

Evladının sözü yeter seni anmaya bin kere

O gün ki Mecidiye’ye göklerden yağarken ateş

Koca Seyit’ti imanın tek vücut olduğu yoldaş

Vinçler susmuş, toprak yanmış, bütün umutlar heder

“Bu yük kalkmaz” diyordu akıl, “Bu son artık, bu kader”

Ama Seyit’in kalbinde ne akıl  ne de bir tasa

“Ya Allah!” dedi, yer ve gök girdi aynı kutlu yasa

İki yüz on beş okkalık gülle sanki bir tüy oldu

Onun büyük imanı, çelikten daha huylu oldu

O gülle tek bir gemi değil, kibir battı sulara

O an anladı ki düşman, bu güç hiç sığmaz sınırlara

Siperde Yahya Çavuş vardı,  arslanların başbuğu

Ezineliydi, yirmi yedi canla tutmuştu bir doruğu

Neferler düşse de bir bir, o tek başına alaydı

Ona “Geri dönmek mi, asla!” demek en kolayıydı

Şanlı Elli Yedinci Alay, dönmeyi bilmeyenler

Ölüme “emrin olur paşam” diyerek gülerek gidenler

On beşlik bir fidanlar, bıyığı terlememiş daha

Koştular  bile en amansızca, en büyük günaha

Senin yoldaşındı onlar, Bekirov, o kahramanlar

Sırt sırta aynı siper ölümü kucaklayan canlar

Yıllar sonra köy kahvesinde gazi, gözleri nemli

Anlatırdı o zor günleri, sesi titrek ve elemli

“Bekirov” derdi, “yanımdaydı,  kara kaşlı yiğitti”

“Pek konuşmaz, bakışıyla dağı, taşı eritirdi”

“Bir akşam matarada kalmış son yudumcuk suyu”

“‘Sen iç gardaş’ dedi, ‘bellidir artık benim sonum bu’”

“Matarasında değil, kalbinde saklardı imanı”

“‘Toprak bizim’ derdi, ‘vermeyiz karışını, bir anı’”

“Son hücumda en öndeydi, elinde süngüsüyle tek”

“‘Allah!’ deyiş duydum, arşa yükselen tek sesti o tek”

“Gördüm düştüğünü, yüzünde bir ah vardı  ne sitem”

“Düğününe gidiyordu, bitmişti çektiği elem”

“Ondan sonra ne ben eski bendim ne de vatan eski”

“Onun gibi binlerce doldu toprakların kesesi”

Böyle anlatırdı gazi, her sözü bir kurşun gibi

Senin o kutlu destanını dinlerdik, masal gibi

Senin kanınla sulandı bu toprak, yeşerdi bayrak

Her karışında Bekirov yatar şimdi, yaprak yaprak

Ne mutlu senin gibi atanın torunlarıyız biz

Alnımız aktır, kalbimizde yok en ufaktan bir iz

Bu vatan size minnettardır, millet size duacı

Sizsiniz cennet yurdun hem ilacı hem de baş tacı

Bugün ben o torun,destanını kalbimde taşırım

Senin büyük şerefinle dolar, isminle taşarım

Bastığım toprakta bilirim senin kutlu izin var

Bu vatan senden ve binlerce kefensizden yadigâr

Geceleri gökyüzünde bir yıldız olup da bakarsın

Bu vatanın üstüne bir nur gibi sessizce akarsın

Bu şiir bir borçtu benim boynuma, vefa senedi

Sana senin gibi bu yolda canını verenedi

Bu destan dilden dile, nesilden nesile gidecek

O onurlu duruşun ebediyen silinmeyecek

Mekânın cennet olsun, ruhun şâd olsun şanlı ata

Fatihalar gönderiyoruz bizden  mübarek zâta

Uyu şanlı Bekirov, ay yıldızlı bayrak inmesin

Senin adın gök kubbeden sonsuza dek silinmesin...

Hasan Belek
02 08 2025
Bekirov dedem
ruhun şad olsun.
Akçay