Bekire doğru Şiiri - Ekrem Parlak

“Bekir’e Doğru”

Bekir,
sen aslında bir tabelasız şehir gibisin,
giren kaybolur,
çıkan da susturur sesini.

çünkü
insan biraz da
kendi içini anlatamaz ya
senin fiziğin ağır gelir
duygunun hızına.

Bekir abi,
senin gözlerinde
bir yarım bırakılmış denklem var.
çözümü yok.
ama sabiti: hüzün.

Adana’dan geçtim geçen gün,
bir sokakta senin adını duydum.
duvar “Bekir burada ağladı” yazıyordu,
rüzgâr silmeye utanmış.

Einstein gelse,
“bu adamın kalbi ışık hızını aşar” derdi,
Tesla seni görse
bir tel çekerdi
ruhundan,
akımı yakalamak için.

ama sen,
“ben kimim ki” deyip
boş bir çay bardağını izliyorsun
içinde kalan son şekeri.

insanları seviyorsun
ama insanlar seni matematikle tartıyor
o yüzden eksik çıkıyor sonuçlar.

ben seni bir yıldır tanıyorum belki,
belki de hiç tanımıyorum,
ama eminim:
sen kendine en uzakta oturansın
kendi sofrasında.

Bekir,
gel biz seninle
birer kadeh içelim,
soru çözmeyelim bu gece,
cevapları boş bırakalım.

rakının yanında
biraz susalım,
biraz da çocukluğumuzu anlatalım
o kaybolan mahalleleri.

çünkü sen…
bir fizik profesörüsün,
ama ben seni
“anlam”dan geçerek sevdim.

Ekrem Parlak