Yazın hanımı ve çocukları kayınpederin yanına Bursa'ya gönderince, haliyle bir müddet bekar kalıyorum. Onları bırakıp döndükten sonra Ankara'ya evin içi bir sessizleşiyor sormayın gitsin. Eve varınca oh diyorum ne güzel, şiir yazarım, öykü deneme yazarım, bol bol okurum. Kendi başına kalmanın en handikaplı tarafı, benim biraz dağınık olmam. Çoraplarımı basket şeklinde atarım banyo sepetine; o anda girdi girdi, girmedi mi bir daha uğraşmam yeni sayı yapmak için. Ayrıca yataktan nasıl kalktıysam, akşama kadar, sonra ki akşama kadar, daha sonra ki akşama kadar öyle kalır yatak. Kabahat ben de değil yatakta, ben düzeltmeye çalıştıkça o bozuluyor. Nasıl olsa hanım yok çocuklar yok, onlar yokken kimseler gelmez bize, ben de sabah işe gidip akşam geliyorum.
Sabah çıkmışım evden. Kahvaltı yaparken, azıcık yere reçel damlamış. Akşam eve bir gelirsin, her tarafı karıncalar basmış. Ben diyeyim beşyüz tane, siz deyin binbeşyüz tane, artık tutup tek tek onları mı sayacağım? Elektrik süpürgesini alırsın, karıncalara hücuuum!!! Artık Allah ne verdiyse, ya siz beni alt edeceksiniz; ya ben sizi. İlk defa böyle bir şey başıma geliyor. Kan ter içinde kaldım karıncalarla yaptığım cenk esnasında, kıçımdan çıktı ter tabiri caizse...
Bir şey daha öğrendik rahmetli karıncalar sayesinde, demek ki evde bir şey yedikten sonra, tabak veya herhangi bir yerde asla kırıntı bırakılmayacak. Üzülüyorum da hayvanlara, zamanında Hz. Süleyman'a o kadar kıyakları var bu canlıların, mübarek hayvanlar. Dışarılarda kendi halinizde takılsanız da, bana bulaşıp, beni de günaha sokmasanız olmaz mı?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta